নাটক - শোণিত কুঁৱৰী (৫)

নাটক - শোণিত কুঁৱৰী

[জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা]

দ্বিতীয় অঙ্ক

চতুৰ্থ দৰ্শন

[উষাৰ অন্তেষপুৰৰ এভাগ ৷ চিত্ৰই উষাক হাতত ধৰি ধৰি লৈ আহে ৷ উষা বিমনা... বিষাদিনী ]

চিত্ৰ :- সখী ! নকলেনো মই কেনেকৈ বুজোঁ তোমাৰ কিটোনো হল ৷ কোৱা কথাবোৰ ভাঙি-পাতি ৷ এইদৰে মৌনব্ৰত ধৰিলে জানো কিবা উপকাৰ হব ৷ আহাঁ, এই দলিচাখনিতে বহাঁ ৷ বেছ জুৰ পৰিছে ৷ তোমাৰ কি হল মোৰ আগত ভাঙি-পাতি কোৱাঁ ৷

            [উষাক নি ধলিচা এখনত বহুৱাই চিত্ৰও এখনত বহে ৷ পত্ৰও বহে ৷]

উষা :- সখী ! তুমি মোৰ কথা শুনিলে মোক বলিয়া বুলিবা, ধেমালি বুলি হাঁহি উৰাই দিবা ৷ কিন্তু ই ধেমালি নহয়... নহয় ৷

চিত্ৰ :- বাৰু নাভাবো ৷ কোৱা ৷ তুমিনো ক’লৈ গল বুলি কাক বিচাৰিছিলা ?

উষা :- কেনেকৈ কওঁ কোন ? চিত্ৰসখী ! তোমালোকতো মোৰ সুখৰ লগৰী ৷ তোমালোকৰ আগত নো মই কি লুকাম ! কিন্তু আজি যেন সখী ! মোক লাজে খুন্দা মাৰি ধৰিছে ৷ মোৰ আগত যেন কোনোবাই এখনি লাজৰ আৱৰণ দি গৈছে ৷ মই কওঁ কেনেকৈ সখী !  ই এটা সপোন ৷ ভাবিব নোৱৰা তুমি... কেনে... এখনি সৌন্দৰ্য্যৰ ছবি ৷

চিত্ৰ :- [অলপ হাঁহি ] তাকে নোকোৱা কিয় ?  তুমি সপোন দেখি বলিয়া হৈছা !

পত্ৰ :- এ, সপোন হে, মই আকৌ বোলো কি হল... সপোন দেখিনো তুমি এনে হব পোৱানে ? কিনো দেখিলা সপোনত ?

চিত্ৰ :- অঁ অঁ, মই অলপ বুজিছো ৷ তুমি কোনোবা মহাবীৰ দিগ্‌গজক সপোনত দেখিলা নেকি ?

উষা :- [লাজ কৰি ] তুমিতো....

চিত্ৰ :- অঁ বেছ বেছ ! কোৱা কাক দেখিলা ? মোৰ মন বৰ উৎসুক হৈছে ৷ কোৱা, কোৱা ৷

পত্ৰ :- পিছেনো সপোনেই যদি, সপোনতে কাৰবাক দেখিছা যদি, এইদৰে বাৰু বলিয়া হব লাগেনে ?

উষা :- অৱশ্যে সপোনত দেখিছোঁ ৷ সেই সুন্দৰ অনুপম মূৰ্ত্তি সপোনতে উটি আহিছিল, আকৌ সপোনতে উটি গল... কিন্তু থৈ গল এটি অঙ্গস্পৰ্শনৰ আনন্দ... সৌন্দৰ্য্যৰ মোহ, যৌৱনৰ লালসা, প্ৰনয়ৰ অদম্য হেঁপাহ ৷ তেওঁ কোন, তেওঁ ক’ৰ মই কব নোৱাৰো ৷ কিন্তু তেওঁ মোৰ অঙ্গ স্পৰ্শ কৰিছে, তেওঁক মই হৃদয়ত ঠাই দিছোঁ ৷

চিত্ৰ :- বৰ আচৰিত দিয়া ৷ সপোনত দৰ্শন পাই এনে হোৱাতো মই কেতিয়াও দেখা নাই, শুনা নাই ৷কোন ক’ৰ একো নাজানি তুমি আত্মসমৰ্পন কৰিলা ৷ বৰ অদ্ভুত !

পত্ৰ :- বাৰু, তোমাৰ সপোনটো কোৱাচোন ?

চিত্ৰ :- বাৰু কওঁ, কিন্তু নাহাঁহিবা দেই ৷ ৰাতি মই সাৰ পাইছিলোঁ নে কি জানো ! এটি অনিন্দ্যসুন্দৰ যুৱক মোৰ শয্যাত বহি মোৰ ফালে চাই হাঁহি....

            [চিত্ৰই হাঁহি দিয়ে !]

            যোৱা: , নকওঁ ৷

চিত্ৰ :- নহয়, নহয়, নাহাঁহো বাৰু ৷ [আকৌ হাঁহে ]

পত্ৰ :- কি হে হাঁহি থাকা ? তেওঁক ক’বলৈ নিদিয়া কিয় ?

চিত্ৰ :- বাৰু নাহাঁহো, কোৱা ৷ [গম্ভীৰ হয় ]

উষা :- তাৰ পিছত...

চিত্ৰ :- তাৰ পিছত তুমি তেওঁলৈ চালা ৷ তেওঁক বৰ ভাল পালা ৷ তেওঁক আকোৱালি ধৰিলে ৷

উষা :- যোৱা, কি ধেমালি কৰা ! সখী তুমি মোৰ সতে ধেমালি কৰিবা নেকি ? তেওঁৰ বিনে মই আৰু কাকো ভাল নাপাওঁ ৷ মোৰ জীৱনৰ তেৱেই একমাত্ৰ দেৱতা ৷ সখী... ধেমালি নহয় ৷

            [আনফালে মুখ কৰি বিমনা হয় ৷]

চিত্ৰ :- [পত্ৰক] হাঁহি –ধেমালিকৈ উৰাই দিম বুলিছিলোঁ ; পিছে মিছা ৷ [উষাক ] সখী ! তুমি বেজাৰ নকৰিবা ৷ মই তেওঁক আনি দিম ৷

উষা :- আনি দিবা ... আনি দিবা....

            [চিত্ৰক সাবতি ধৰে]

চিত্ৰ :- আনি দিম ৷ পিছে কেনেকৈ ? বাৰু, এটা কথা কৰো ৷ এইদৰে উলিয়াব নোৱাৰিলে আন উপায় নাই ; অৱশ্যে তোমাৰ সপোনৰ তেওঁ যদি সঁচাকৈয়ে আছে ৷

উষা :- কি ? কেনেকৈ ?

চিত্ৰ :- মই তিনিও ভুৱনত যতবোৰ বিখ্যাত ৰাজ-বংশ আছে সকলোৰে কুমাৰসকলক মোৰ পটত আঁকি যাম ৷ তোমাৰ তেওঁৰ মুখৰ গঢ় ভালকৈ মনত আছে নহয় ?

উষা :- আছে, সখী ! আছে ৷ তেওঁৰ সেই মুখখনি মোৰ হিয়াত চাব খাই আছে ৷ সি আৰু মোচ নাখায় ৷

চিত্ৰ :- বাৰু, পত্ৰ যোৱাচোন তেন্তে ৷ ভূজপত্ৰ কিছুমান আৰু মোৰ লিখনী আৰু বৰণবোৰ লৈ আহাঁগৈ ৷

পত্ৰ :- বাৰু, তোমাৰ তাতে আছে নহয় ?

চিত্ৰ :- ওঁ ৷

            [পত্ৰ আনিবলৈ যায় ]

চিত্ৰ :- তাৰ পিছতবুজিছা সখী ! মই এতিয়া দেৱতা দানৱ গন্ধৰ্ব্ব কিন্নৰ মানৱ সকলোৰে কুমাৰসকলক পটত তুলি যাম ৷ মই সকলোকে জানো ৷ যদি তেওঁ সঁচাকৈয়ে আছে তেন্তে ইয়াৰ ভিতৰত নোলাই নেথাকে ৷ কিন্তু মই তোমাৰ ঘটনাতো বৰ আচৰিত পাইছোঁ ৷

উষা :- সখী মই...

চিত্ৰ :- মই বুজিছোঁ ৷

            [এনেতে পত্ৰই সকলো লৈ আহে ৷]

            আনিলা দিয়া ৷

            [চিত্ৰই সেইবোৰ লৈ আঁকিবলৈ প্ৰস্তুত হয় ৷উষা আৰু পত্ৰই একান্তমনে চায় ৷]

চিত্ৰ :- ভগৱতীক সেৱা জনাই মই হাতত লিখনী ললোঁ ৷

            [আঁকে ]

            চোৱা সখী ! দেৱতাৰ

            কুমাৰসকল... ৰূপৱান

            বীৰ্য্যৱান ৷ দৰ্শনতে

            জগতৰ যৌৱন চঞ্চল ৷

উষা :- [মুখ আনফালে নি ] ওঁহো, নাই ৷

চিত্ৰ :- [আঁকি ] এই চোৱা গন্ধৰ্ব্ব কিন্নৰ,

                        নৃত্যগীতবিশাৰদ

                        কুমাৰসকল ৷

উষা :- ওঁহো নাই ৷ ইয়াতকৈও সুন্দৰ সখী !

চিত্ৰ :-[আঁকে ] চোৱা সখী দৈত্যকুল

                        উজলাই আছে এই

                        মহাযোদ্ধা কুমাৰসকল ৷

                        আছেনে প্ৰাণৰ প্ৰিয়

                        ইয়াৰ মাজত ?

উষা :- নাই সখী ! নাই ৷

চিত্ৰ :- তেন্তেতো সকলো শেষ ! কেৱল মানৱৰ কুমাৰসকল থাকিলগৈ ৷ তাৰ ভিতৰতে এইজনৰ পট চোৱা ৷

            [শ্ৰীকৃষ্ণক আঁকিবলৈ আৰম্ভ কৰে ৷]

            যাৰ বেণু ৰৱ শুনি

            গকুল সদউ গোপিকা

            ঘৰবাৰী এৰি মতলীয়া,

            পটত তুলিলো সেই

            মোহন কলীয়া ৷

            [অঁকা শেষ ৷]

উষা :- [বৰ উৎসুক হৈ চাই] সখি সখী... অ’ নহয়, কিন্তু প্ৰায় প্ৰায় ৷

চিত্ৰ :- ভগৱতী ! ৰবা সখী ! মোৰ বুকুখন বৰকৈ ধপ্‌ধপাইছে ৷ আই মাতৃ !

            [আঁকিব খোজে ৷ উষাই বৰ ব্যগ্ৰ হৈ চায়]

            চাবা সখী ! মদনৰ

            আলসুৱা সন্তান ৰতন,

            অনিৰুদ্ধ নাতি শ্ৰীকৃষ্ণৰ ৷

            [অনিৰুদ্ধৰ মূৰ্ত্তি আঁকিবলৈ ধৰে ৷ যিমান ফুটি উঠে, উষা তিমান চঞ্চল হৈ যায় ৷ লাহে লাহে অঁকা শেষ হয় ৷]

উষা :- সখী.... সখী.... এৱেঁই.... এৱেঁই ৷

            [ৰঙা পৰি যায় ৷ আৰু পিছ মুহুৰ্ত্ততে ওৰণিৰে মুখ লুকুৱায় ]

চিত্ৰ :- [হাঁহি ] ধৰা পৰিলা ৷ মোৰ আনন্দ ! আজি মোৰ জীৱন সাৰ্থক, চিত্ৰলেখা নাম সাৰ্থক ৷ মোৰ ইমান দিনৰ সাধনা সফল ৷ সখী ! মোৰ এপাক নাচি পেলাবৰ মন গৈছে ৷

            সখি ! ভাগ্যৱতী তুমি ৷

            মদনমোহন এই প্ৰদ্যুম্ন কুমাৰ ৷

            মহাবীৰ, মহাযোদ্ধা মহা বীৰ্য্যৱান ৷

            সমতুল্য নাই কোনো এই কোঁৱৰৰ

            ৰূপত ভুৱন জিনা শ্ৰীকৃষ্ণৰ

            নুমলীয়া নাতি ; পোহৰাই

            আছে সখী দ্বৰকাৰ ৰাজ-

            প্ৰাসাদত,... মাৰ যায় য’ত বেলি ;

            সিন্ধুৰ বুকত...

            শোণিতৰ পছিম দিশত ৷

উষা :- [ওৰণি অলপ গুচাই] সখী !

চিত্ৰ :- এঁ এঁ... নিদিও! ৷

            [পটখন মুখৰ আগত দাঙি ধৰে ৷ উষাই পটখন থাপ মাৰি লৈ উঠি যাব খোজে ৷ চিত্ৰই ধৰি ৰাখে ৷ চিত্ৰ আৰু পত্ৰই হাঁহিবলৈ ধৰে ৷]

পত্ৰ :- কি সখী, হয়নে ?

উষা :- হয় সখী, হয় ৷

          [পটখন চুমা খায় ৷ তাৰ পিছত একেথিৰে পটখনলৈ চাই থাকে ৷]

            সখী... তুমি আনি দিম বুলিছিলা নহয়, এতিয়া মোক আনি দিয়া ৷ চিত্ৰ সখী !  জানিবা এওঁৰ বিনে মোৰ আন গতি নাই ৷ যদিহে সঁচাকৈয়ে মোলৈ তোমাৰ মৰম আছে, তেন্তে সখী উপায় কৰা ৷

চিত্ৰ :- অৱশ্যে ভাবিবলগীয়া কথা, এওঁক অনাটোকে সামান্য কথা নহয় ৷

উষা :- চিত্ৰ সখী !  এওঁৰ বিনে মোৰ জীৱন মিছা ৷

চিত্ৰ :- তেন্তে উপায় ?

উষা :- উপায় কৰা ৷

চিত্ৰ :- [ভাবি ] তেন্তে মই এবাৰ নিজে এওঁৰ ওচৰলৈ যাব লাগিব, মোৰ মায়া-কৌশল সকলো খটাই চেষ্টা কৰো ৷

উষা :- ওলোৱা তেন্তে সখী !  যোৱা, এওঁক লৈ আহাঁগৈ ৷ সখী !

চিত্ৰ :- তুমি ইমান অধৈৰ্য্য হৈছা কিয় ? তেন্তে মই এতিয়াই যাব লাগিব নেকি ?

উষা :- সখী ! আজিয়েই যোৱা ৷ মোৰ বুকুত হাত দি চোৱাঁ , মোৰ হিয়া পুৰিব লাগিছে ৷

চিত্ৰ :- বাৰু তেন্তে ৷ তুমি বহা ৷ মই সাজি-পাৰি ওলাই আহোঁগৈ ৷ পত্ৰ ! তুমি এটা গীত গোৱা, এওঁৰ মনটো ভাল লাগিব ৷

পত্ৰ :- বাৰু, মই গীত গাওঁ দিয়া ৷ তুমি যোৱা ৷

            [চিত্ৰ যায়গৈ ]

পত্ৰ :- তুমি এনেকৈ বেজাৰ কৰি নাথাকিবা, আমাৰ বেয়া লাগে নহয় ! মই গীত এটা গাওঁ শুনা ৷

উষা :-অঁ বাৰু গোৱাঁ ৷

            [পত্ৰই চকুৰে হাঁহি গায় ]

গীত :-

আমাৰে সখিয়া আকুল বিয়াকুলে

          সপোনৰ হাঁহিটি চাই,

সপোনত কোঁৱৰে আহুদি আনিলে

          মতলীয়া সখী খাই !

দিঠকৰ বাতৰি সপোনত মিলিলে

          আছিল সখী বাটে চাই ৷

ফাগুনৰ বতাহে গাতে ছাটি মাৰে...

          গাতে ছাটি মাৰি যায়

(হাঁহি) চুমাৰ পৰশনৰ জুতি পাই সখীয়াৰ

          গাতে উৱাদিহে নাই

          সখীয়াৰে গাতে উৱাদিহে নাই ৷৷

          [চোঁৱৰী বেশেৰে হাতত ঘোঁৰা-কোবোৰা চোঁৱৰ লৈ আঁঠুমূৰীয়া চুটি ফুলাম পাতলিৰ মেখেলা, কঁকালত টঙালি বান্ধি চিত্ৰ সোমাই আহে ৷]

পত্ৰ :- ই ! সখী দেখোন একেবাৰে চোঁৱৰী হলা ৷ সঁচাকৈয়ে যাবা নেকি ?

চিত্ৰ :- কি, যাব নালাগে নেকি ?

উষা :- কিয় যাব নালাগিব ! যাব লাগিব ৷

চিত্ৰ :- নিশ্চয় যাম ৷ ভয় নকৰিবা ৷ সখী !  সময় নিচেই কম ; মই খৰধৰ কৰি যাব লাগিব ৷ কিন্তু যোৱাৰ আগতে তোমাক মই কেইটামান কথা কৈ যাওঁ ৷সখী ! মই চন্দ্ৰ-সূৰ্য্য সাক্ষীকৈ ক’লো, যদি কুমাৰক আনিব নোৱাৰো, ময়ো আৰু উলটি নাহো ৷ উষা সখী ! [উষাক সাৱটি ধৰি] সখী বেজাৰ নকৰিবা ৷ ধৈৰ্য্য ধৰি থাকা ৷ পত্ৰ তোমাৰ সৈতে আছেই ৷ আনৰ আগত এতিয়া এইবোৰ কথা নকবা ৷ তুমি মোৰ কাৰণে বেজাৰ নকৰিবা ৷ মোক এতিয়া বিদায় দিয়া সখী ! [উষাক চুমা খাই ] থাকিবা আৰু এতিয়া ৷ পত্ৰ ! যাওঁ দেই ৷

            [যাব ধৰে ]

উষা :- সখী ! সখী ! মোৰ প্ৰাণে যে.... সখী ৰবা ৰবা, নাযাবা ৷ নহয়, যোৱা যোৱা ৷

            [পত্ৰৰ ডিঙিত সাৱটি ধৰি কান্দে ৷ চিত্ৰই দুখোজমান গৈ উভতি ৰয় ; আকৌ খোজ দিব খোজে ৷ ]

আঁৰ-কাপোৰ

                                                                                              (সিপিঠিত)

[ইউনিক’ড ৰূপান্তৰ : দিগন্ত শইকীয়া]