যতীন্দ্ৰ-কবিতা

হে কবি ! অকলশৰীয়া নাৱৰীয়া

লুইতৰ সোণোৱালী পানী

শুকুলা শুৱনি পালখনি

            উজুৱাই-ভটিয়াই যোৱা

            তুমি জানোঁ সঁচাকৈয়ে

                        অকলশৰীয়া ?

অতীন্দ্ৰিয় মৰমৰ

            ধূনি জ্বালি

            তুমি জানো

                        যতীন্দ্ৰ নোহোৱা ?

তুমি যেন

            মৃগালৰ পৰা ছিগা বিকশ পদুম,

            লুইতৰ দুয়োপাৰ

            মৰমৰ সুৰভিৰে

            স্নিগ্ধ কৰি তুমি উটি যোৱা

                        মৰমৰ সূৰুয ধিয়োৱা ৷

কেনেকৈ বাৰু তুমি

            অকলশৰীয়া

            অ’ নাৱৰীয়া !

জীৱনৰ সেউজী বনত

লগৰীয়াৰ লগত

মৰম-ভাৱনা পাতি

                  গাইছিলা মৰমৰ

                        যাউতিযুগীয়া গীত

                                    তুমি নাৱৰীয়া !

হায় ! হায় ! হায় !

      সোণৰ হৰিণা দেখি

              লগৰীয়াবোৰে

                        অকলে এৰি থৈ যায়

                                 উনমত্‌ বলিয়াবটিয়া !

লগৰীয়া নাই

       সেইহে আহিলা ওলাই

                লুইতৰ ঘাটলৈ

                           মৰমৰ বাঁহীটি বজাই ৷

গইছিল ভটিয়াই ক’ৰবাৰ নাও

শুকুলা পালত লাগে

                        মৰমৰ বাও

পাৰলৈ মাতি তাতে উঠি যোৱা

পোহৰলৈ নেকি ?

            বহু দূৰণীয়া ?

সোণৰ ৰূপৰ জুয়ে

লুইতৰ দুয়োপাৰে

            পুৰি নিয়ে বন সেউজীয়া

                        অ’ নাৱৰীয়া !

মৰমৰ নাই যে বিনাশ

সোণ-ৰূপ-হীৰা জিনি

            মৰমৰ জ্বলন্ত প্ৰকাশ ৷

হ’ব হ’ব হ’ব বুলি তুমি গীত গোৱা,

মৰমহে যাউতীযুগীয়া

মৰমহে আকাশী অমিয়া

মৰমেহে জীৱনত

            ফুলাই সৰগী ফুল

                        কেনে বিনন্দীয়া ৷

মৰম-বাতৰি জগতৰ

প্ৰচাৰি তুমি যে সুন্দৰ

            মৰমৰ ইন্দ্ৰধনু পিন্ধি কপালত

                        জয় কৰা সকলোৱে হিয়া,

                        কবি তুমি যতীন্দ্ৰ দুৱৰা !

নোহোৱা, নোহোৱা

তুমি অখলশৰীয়া

            জোনালী নিশাৰ দিনা

            ৰূপালী সুঁতিত

                        মৰমৰ ঢৌ তুলি যোৱা,

জানো গম পোৱা ?

জানো গম পোৱা ?

            সোণৰ জাপি পিন্ধি

            ফুলাম ছৈৰ নাৱতে

                        আহি ৰূপকোঁৱৰে

                                    বীণখনি বোৱা ?

তোমাৰে আশেপাশে

আলেঙে-আলেঙে

            শুকুলা পালৰ মাজে মাজে

                                    জুমি চোৱা ?

হি: হি: হি: হি:

হি: হি: হি: হি:

দেখিলোঁ. দেখিলোঁ মই

কাৰে স’তে যোৱা !

কাৰে স’তে যোৱা !

কিয় বাৰু আমালে’ নোচোৱা

জিল্‌মিল্‌ গাৰে দেখোঁ

                        সেই সোণপাহী,

কুল্‌ কুল্‌ টুল্‌বুল্‌

            বাই নাওখনি,

লীলায়িত লয়লাসে

            লাচে লাচে নাচে তাই হাঁহি ৷

তুমি যোৱা গুৰি ধৰি

তাই যায় ব’ঠা মাৰি

            লৈ যায় যত আছে

            জীৱনৰ সোণালী সন্ধিয়া

                        কবিতাকুঁৱৰী তাই

                        জীৱনৰ চিৰলগৰীয়া ৷

মিছাকৈয়ে গোৱা গান

            অকলশৰীয়া বুলি

            অকলশৰীয়া বুলি

                        অ’ নাৱৰীয়া !

অ’ এই কথা

            নকবা, নকবা আৰু

                        ইকথা সিকথা

            মানুহক কম কাণে কাণে

            লিখি যাম মই গানে গানে

তোমাৰ এই মৰমৰ

                        সাধুটি অমিয়া,

সোণৰ ফাঁকিটি আৰু

            নিদিবা , নিদিবা অ’ নাৱৰীয়া !

ৰসগ্ৰাহী হে’ৰা পণ্ডিত !

            নিৰলাৰ গান বুলি

                        কিয় হাহাকাৰ

নিৰলা নহয় ই যে

            মৰমৰ বেজাৰৰ

                        জয়জয়কাৰ ৷

মৰম নহয় জানো

                        কোমলৰো অতি কুমলীয়া

সেই বাৰ্ত্তাবাহী সুৰ

            অৱশ্যে নিশ্চয় হ’ব

                        সুৰৰো কোমল সুৰ, কৰুণসুৰীয়া

                        কবিতাৰ সেইটিহে আটকধুনীয়া ৷

           

[জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাদেৱৰ কবিতা]

[ইউনিক’ড ৰূপান্তৰ: দিগন্ত শইকীয়া]