নাটক – কাৰেঙৰ লিগিৰী - দ্বিতীয় অঙ্ক - দ্বিতীয় দৰ্শন

নাটক – কাৰেঙৰ লিগিৰী

[জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা]

                               দ্বিতীয় দৰ্শন

[মাজনিশা । সুদৰ্শনৰ কোঠাত সুদৰ্শন শুই আছে । বাহিৰৰ পৰা বপুৰাই দুৱাৰ ঢকিয়াই মাতে ]

বপুৰা:- হে উঠক হে দেউতা …. হে ইশ্বৰ-হে উঠক

[বৰকৈ ঢকিয়াই ] হেৰেই হেৰেই সাউদৰ পুতেক দেউতা অ’ দেউতা ….

[সুদৰ্শন ধৰফৰাই শোৱা পাটিৰপৰা উঠি বিস্ময়মানি চাৰিওফালে চাই ]

সুদৰ্শন:- কোন-কোন ?

বপুৰা :-[অধৈয্য হৈ ] হে দেউতা আগেয়ে দুৱাৰখন মেলি দিয়কচোন ….পাছেও নামটো ক’ম ।

[সুদৰ্শন আহি দুৱাৰত কাণ পাতি কোন ? কোন ? ]

বপুৰা : - হে মোৰ গোঁসাই ! ডকাইতো নহও চোৰো নহও ।

সুদৰ্শন :-অ’ বপুৰা

[সাউতকৈ দুৱাৰখন মেলি বপুৰাই হাতেৰে চুৰিয়াখন ধৰি কঁকালত ৰাখি, পাছে পাছে কাপোৰত বাহৰ জেং এডাল চোচোৰাই সোমাই ]

বপুৰা :- মোৰ দেউতা উঠক উঠক….  বলক-বলক তেনেই সৰ্বনাশ হ’ল ।

[জেং ডাল হাতেৰে এৰুৱাই এচাৰ মাৰে ]

সুদৰ্শন:- কি হ’ল অ’  ঠিক হ’ল…. জেঙে-জাবৰে দেখোন এনেকৈ ওলাইছহি !

বপুৰা:-  নকব আৰু মোৰ প্ৰভু যি হ’বলগীয়া হ’ল । এনেকুৱাখন বুলিনো জনা হ’লে.... হৰি হৰি । বলক বলক ...হালৰে এতিয়া কটা-কটি মৰা-মৰি নহ’লেই হৈছে ।

সুদৰ্শন :- [অলপ পৰ টলকা মাৰি ] কোঁৱৰ অকলে আছেনে নে লগত কোনোবা আছে ?

[বপুৰাই সেইফালে বেবুৱা খায় ]

কি হ’ল তোৰ দেখোন মাত-বোল হৰিল ।

বপুৰা:- হৰিবৰ ককাই । পিছে আপুনি জানেই .... পিছে কি কৰে ।

সুদৰ্শন:- পিছে ঘটনাটো হৈছে কি ?

বপুৰা:- ধেমালিনো কৰে কিয় মোৰ প্ৰভু ।

সুদৰ্শন:- তই আহোঁতে কোঁৱৰ কত ?

[এই বুলি সুদৰ্শনে মূৰত পাগ মাৰিবলৈ ধৰে আৰু বপুৰাই বলকি যায় । ]

বপুৰা:- এই অলপ আগতে কোঁৱৰে দেখোন কুঁৱৰীৰ সতে কিবা বাক-বিতণ্ডা কৰি এবাৰ কাৰঙেৰ পৰা ওলাই পোনছাটেই বুঢ়াগোহাঁইৰ টোললৈ আহি অনঙ্গ ডেকা দেউতাক জগাই আগবাৰীৰ ফুলনিলৈ মাতি আনি কিবা নানা বাক-বিতণ্ডা আৰম্ভ কৰিলে । কোঁৱৰে দেখোন কুঁৱৰীৰ কথা ঘনাই ঘনাই কোৱা শুনিলো, পিছে এতিয়া দুয়োৰে কথা কোৱা চৰি গৈছেগৈ । মই কথাৰ গঢ় ভাল দেখা নাই । [ বপুৰা সুদৰ্শনৰ ওচৰলৈ আহি ]  দেউতা ঈশ্বৰ, অনঙ্গ ডেকা দেউতাৰ কুঁৱৰীৰ সতে কিবা খেচেৰ-মেচেৰখন আছিল হ’ব পায । ৰাম ৰাম শ্ৰী হৰি । ব্ৰহ্মা, বিষ্ণু মহেশ্বৰ, হৰ পাৰ্বতী, কামাখ্যা গোসাঁনী গণেশ গোবিন্দ হৰি হৰি । বোলে...

ধুন মৰা ধুনীয়া

তুলি মাৰে খোপা

এই হেন পুৰুষৰ

কল তলত জোপা.....

হ’লে বাৰু কেনেকৈ হয় ?

[সুদৰ্শনৰ পাগ মৰা হয় আৰু গাত কাপোৰ লৈ ওলাবলৈ ধৰোতে ঘপহ কৰে দুৱাৰখন দুফাল কৰি সুন্দৰ আৰু অনঙ্গ সোমাই আহে । বপুৰাই একে ছাটেই জিভা কামুৰি দুৱাৰেদি পত্ৰং দিয়ে । সুদৰ্শনে তৎক্ষণাৎ অতি কিবা ঐশ্বৰিক গাম্ভীৰ্যতাৰে থিয় হৈ সাংঘাতিক তীক্ষ্ণদৃষ্টিৰে দুয়োলৈকে চাবলৈ ধৰে । সুন্দৰ আৰু অনঙ্গয়ো পলক নেপেলোৱাকৈ সুদৰ্শনলৈ চাই থাকে । ]

সুন্দৰ:- সুদৰ্শন  বিশেষ এটা কথাৰ অৱতাৰণা কৰিবলৈ তোমাক আমনি কৰিবলৈ আহিলোঁ । দিগ নাপাবা । আহাচোন বাহিৰলৈ ওলাই যাওঁ আহাঁ ।

[এইবুলি সুন্দৰে আগবাঢ়ি দুৱাৰেদি ওলায় যায়গৈ । অলপ পৰ ৰৈ সুদৰ্শন আৰু অনঙ্গ লাহে লাহে ওলাই যায় ।]

                                                                                              (সিপিঠিত)

[ইউনিক’ড ৰূপান্তৰ : দিগন্ত শইকীয়া]