নাটক - শোণিত কুঁৱৰী (১৭)

নাটক - শোণিত কুঁৱৰী

[জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা]

চতুৰ্থ অঙ্ক

ষষ্ঠ  দৰ্শন

            [উষাৰ অন্ত:পুৰ ৷ দুপৰীয়া অনিৰুদ্ধ শুই আছিল ৷ উষাই আপোন পাহৰি অনিৰুদ্ধৰ মুখলৈ চাই ভোল গৈ আছিল ৷]

উষা :- প্ৰিয় মোৰ, জীৱনৰ মৰণৰ

            চিৰলগৰীয়া ! হে চিৰ সুন্দৰ ! উষাৰ

            নয়নমণি, মুগ্ধ কিয় আজি

            তুমি অভাগীৰ প্ৰণয়-পাশত ?

            জোনাক সৌন্দৰ্য্যৰ হেৰা পূৰ্ণ

            শশধৰ, বুকৰ দেৱতা মোৰ,

            অণু-পৰমাণুবোৰে উষা-সৌন্দৰ্য্যৰ

            মিলিব খুজিছে সখা তোমাৰ

            ই মোহন ৰূপত ৷

            নাই মোৰ কামনা-বাসনা,

            নাই মোৰ আশাৰ পিয়াহ

            তোমাৰ প্ৰণয়ে মোক আবৰি

            ধৰিছে, সেয়ে মোৰ

            জীৱনৰ পূৰ্ণ প্ৰকাশ ৷

            মুগ্ধ নহওঁ আৰু তোমাৰ ৰূপত,

            মুগ্ধ নহওঁ মই তোমাৰ এই

            যৌৱনৰ কুসুম বনত,

            মুগ্ধ নহওঁ সখা তোমাৰ এই

            মৌসনা ওঁঠ দুখনিৰ,

            দুবুকু শিয়ঁৰি উঠা চুমা-

            পৰশত ৷ মুগ্ধ নহওঁ আৰু

            তোমাৰ এই ভুৱন পাহৰি

            যোৱা বাহু-বন্ধনত ৷

            মুগ্ধ মই তোমাৰ প্ৰেমত,

            মুগ্ধ... মুগ্ধ মই আছোঁ হৈ

            তোমাৰেই অতুলন ছবি-

            খনি লৈ, হিয়াৰ মাজত মোৰ,

            যাক পূজি ৰাতি-দিনে যাচিছোঁ

            নিৰ্ম্মালি মই অনন্ত প্ৰেমৰ,

            তেজেৰে ৰাঙলী কৰি

            কলিজাৰ মোৰ ৷

            তোমাৰ প্ৰমেই প্ৰভু

            জীৱনৰ লক্ষ্যতৰা মোৰ,

            সুখ মোৰ, আনন্দ মোৰ,

            মোক্ষ মোৰ, মুক্তি মোৰ ৷

            [ অনিৰুদ্ধ সাৰ পাই উঠে ৷ একেথৰে উষাৰ মুখলৈ চায় ৷]

উষা :- কি চাইছা ?

অনিৰুদ্ধ :- চাইছোঁ তুমি কোন ? তুমি মানৱী নে দেৱী, নে এটি সৌন্দৰ্য্য !

উষা :- নহওঁ নহওঁ, মই একো নহওঁ ; মই তুমিয়েই ৷

অনিৰুদ্ধ :- এৰা, তুমিয়েই মই ৷ উষা !

            নহয় ... তুমিতো নোহোৱা উষা,

            পোহৰোৱা মোৰ সেই

            যৌৱন নিশাৰ ৷ তুমি

            মোৰ জীৱনতে হেঙুলীয়া

            স্নিগ্ধ উষা, মধুৰ সন্ধ্যা

            আৰু মিলন ৰজনী ৷

            নহয়, নহয় তুমি পাৰ্থিৱ

            শৰীৰী, অশৰীৰী তুমি,

            এই বিশ্ব-ব্ৰহ্মাণ্ডৰ ভালপোৱা-

            খিনি, থুপ খাই উষা

            বুলি দিছাহি চিনাকি ৷

            প্ৰণয়ৰ স্পৰ্শমণি তুমি,

            পৰশিলা মোক

            মই হ’লো প্ৰণয়ৰ দীন

            উপাসক, বান্ধ খালোঁ

            আঁচলত চিৰকাললই

            তোমাৰ প্ৰেমেৰে সখী

            জুৰুলি-জুপুৰি ৷

            [উষাক সাৱটি ধৰে ৷ এনেতে বাণ আহি থিয় হৈ আচৰিত হৈ চায় ৷ বাণৰ মুখৰপৰা নজনাকৈ ওলাই আহে... “কি সুন্দৰ !” ]       

বাণ :- কোন ? কোন তই দৰন্ত বালক ?

            [অনিৰুদ্ধ উষা দুয়ো উচাপ খাই উঠে ৷ উষাৰ সখীবিলাকে ভয়ত বিহ্বল হৈ ভূমুকিয়াই চাই থাকেহি ৷]

অনিৰুদ্ধ :- কোন ?

উষা :- পিতা ! পিতা ! তোমাৰ এনে উগ্ৰমূৰ্ত্তি কিয় পিতা ? মোৰ বৰ ভয় লাগিছে ৷

বাণ :- কলঙ্কিনী ! তোৰ পিতৃৰ মান-অপমান গৌৰৱ সকলো জলাঞ্জলি দি অজ্ঞাত এই পাপিষ্ঠৰ .... নহয়, তই মোক মুখ নেদেখুৱাবি ৷আঁতৰি যা ৷ [অনিৰুদ্ধক ] নৰাধম চোৰ ! কোন তই ? কি সাহেৰে মোৰ কন্যাৰ কুমাৰী ধৰ্ম্ম নষ্ট কৰিলিহি ?

অনিৰুদ্ধ :- পিতা ! মই আপোনাৰ কন্যাৰ কুমাৰী ধৰ্ম্ম নষ্ট কৰা নাই ৷ মই তেওঁক ধৰ্ম্মমতে বিয়া কৰাইছোঁ ৷ পিতা ! মোক মিছাকৈয়ে দোষাৰোপ কৰিছে ৷ মোৰ নাম অনিৰুদ্ধ ৷ শ্ৰীকৃষ্ণৰ নাতি ৷

বাণ :- [খঙত ] কাপুৰুষ ....

অনিৰুদ্ধ :- পিতা ! মই কাপুৰুষ নহওঁ ৷

বাণ :- ভীৰু তই... চোৰ তই... মনে মনে আহি মোৰ কন্যাৰ সৰ্ব্বনাশ কৰিলি ৷ প্ৰস্তুত হ, তোক মই বধ কৰিম ৷ [অস্ত্ৰ লয় ]

অনিৰুদ্ধ :- বীৰ আপুনি, বিজ্ঞ আপুনি ; বিবেচনা কৰক ৷

বাণ :- বিবেচনা ? দোষী তই, তাৰ শাস্তি গ্ৰহণ কৰিবলৈ প্ৰস্তুত হ ৷

অনিৰুদ্ধ :- ভাল কথা, পিতা ! বীৰৰ সন্তান মই ৷ যুদ্ধ কৰিব জানো ৷ কাপুৰুষৰ দৰে মই মৰিবলৈ প্ৰস্তুত নহওঁ ৷

বাণ :- বীৰ তই ? ইমানেই যদি তোৰ বীৰত্ব তেন্তে কিয় গুপ্তভাৱে মোৰ কন্যাৰ অন্তেষপুৰত প্ৰৱেশ কৰিছিলি ? তই হীন যদুকুলত জন্ম লৈ এনে হীন বৃত্তি অৱলম্বন কৰাটো একো আচৰিত নহয় ৷

অনিৰুদ্ধ :- পিতা ! হ’ব পাৰোঁ নি:সহায় মই, হ’ব পাৰোঁ নিৰস্ত্ৰ মই, সেই বুলি মিছা অপবাদ মই সহ্য নকৰোঁ ৷ বেছ কথা ৷ আপোনাৰ অস্ত্ৰ আৰু মোৰ এই বাহু ৷ বিবেচনা কৰক.... যদি নকৰে তেন্তে অনিৰুদ্ধই আপোনাক ন্যায়যুদ্ধলৈ আহ্বান কৰিছে ৷ক্ষত্ৰিয় মই, শত্ৰুৰ বীৰ্য্য পৰীক্ষা নকৰাকৈ মৰিবলৈ শিকা নাই ৷বাহুযুদ্ধ কৰক, নাইবা মোক অস্ত্ৰ দি ন্যায়যুদ্ধত প্ৰবৃত্ত হওক ৷

বাণ :- বেছ কথা ৷ অস্ত্ৰ ল ৷ [অস্ত্ৰ এখন দিয়ে ] এতিয়া প্ৰস্তুত হ ৷

            [বাণে আক্ৰমণ কৰে ৷ দুয়োৰে ভীষণ যুদ্ধ হয় ৷উষাই ভয়ত, কি কৰিব কি নকৰিব একোকে বুজিব নোৱাৰি আচৰিত হৈ ৰৈ থাকে ৷অনিৰুদ্ধৰ হাতৰ পৰা অস্ত্ৰ ওফৰি যায় ৷ উষাই ততালিকে তুলি দিয়ে ৷]

বাণ :- পাপিনী.... পাপিনী ! তই তোৰ পিতাৰৰ বিৰুদ্ধে অস্ত্ৰ দি সহায় কৰিবলৈকো কুণ্ঠিত নহলি ?

উষা :- পিতা ! পিতা ... মোক ক্ষমা কৰা ৷ তোমালোকৰ যুদ্ধৰ কি প্ৰয়োজন ? মইতো একো বুজা নাই পিতা ! উস্‌.... কি কৰিছা পিতা.... কি কৰিছা ?

            [উষাই মাটিত পৰি কান্দে ৷]

বাণ :- এনে কন্যা মোৰ জীয়াই থকাতকৈ মৰাই শত গুণে শ্ৰেয় ৷

            [অস্ত্ৰ দাঙি লয় ; অনিৰুদ্ধই বাধা দিয়ে ৷]

অনিৰুদ্ধ :- ক্ষান্ত হওক ৷ জ্ঞানহীন নহব ৷ অবলাক অস্ত্ৰাঘাত কৰিবলৈ অস্ত্ৰৰ সৃষ্টি হোৱা নাই ৷ বীৰ আপুনি ! ধিক্‌, শত ধিক্‌ !

বাণ :- সাৱধান ....

অনিৰুদ্ধ :- আপোনাৰ নিষ্ফল গৰ্জ্জনত মই ভয় নাখাওঁ ৷ প্ৰতিযোদ্ধা মই... মোৰ সৈতে মাত্ৰ যুদ্ধ কৰক ৷ আপোনাৰ শক্তিৰ পৰীক্ষা হওক ৷

[দুয়ো আকৌ ভীষণ যুদ্ধ কৰে ৷ বাণৰ আক্ৰমণ অনিৰুদ্ধই ব্যৰ্থ কৰি যায় ৷ অৱশেষত বাণৰ হাতৰপৰা অস্ত্ৰ পৰি যায় ৷ বাণে খঙত বলিয়া হৈ মূৰৰ চুলি ছিঙিব খোজে ৷]

বাণ :- উস্‌... নহয়.... নহয়.... আত্মৰক্ষা কৰ ৷ কলৈ সাৰিবি ? “জয় শিৱ শম্ভো !”

            [নাগপাশ প্ৰয়োগ কৰে ৷]  

অনিৰুদ্ধ :- কি ৷

            [বান্ধ খাই পৰি আকৌ থিয় হয় ৷ উষাই কান্দি আউলী-বাউলী হৈ বাণৰ ভৰিত পৰেহি ৷]

উষা :- পিতা ! পিতা ! কি কৰিলা তুমি ? কি কৰিলা ? অ’ পিতা....

বাণ :- কাক পিতা বুলি মাতিছ তই ? দূৰ হৈ যা ৷ দূৰ হৈ যা ৷ মোৰ কন্যা নাই ৷ মোৰ কন্যা মোৰ বংশৰ কলঙ্কত জহি নাইকিয়া হ’ল ৷ বৰ আশা কৰিছিলোঁ ; সকলো নিষ্ফল কৰিলি ! কলঙ্কিনী ! প্ৰহৰী ! প্ৰহৰী !

            [প্ৰহৰীবোৰ আহি থিয় হয় ৷]

            যা, এই বালকক বন্দীশালত নিক্ষেপ কৰগৈ ৷ সাৱধান !

            [বন্দী অনিৰুদ্ধক প্ৰহৰীবোৰে নিব খোজে ৷ উষাই আহি অনিৰুদ্ধৰ ভৰিত গবা মাৰি ধৰে ৷]

বাণ :- সাৱধান উষা ! প্ৰহৰী ! কি চাই আছ ? লৈ যা.... লৈ যা ৷

            [প্ৰহৰীয়ে অনিৰুদ্ধক টানি লৈ যায় ... উষাই বিয়াকুল হৈ ভৰিত ধৰি চুচৰি যায়.... “নি...নি...বা নিনিবা, পিতা, পিতা” বুলি ৷]

বাণ :- [খঙত বলিয়া হৈ চাই ] উষা ! উষা !! উষা !!!

আঁৰ কাপোৰ

                                                        (সিপিঠিত)

[ইউনিক’ড ৰূপান্তৰ : দিগন্ত শইকীয়া]