নাটক - শোণিত কুঁৱৰী (৬)

নাটক - শোণিত কুঁৱৰী

[জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালা]

তৃতীয় অঙ্ক

প্ৰথম দৰ্শন

          [সৰস্বতী নৈৰ পাৰত পুৱা সময়ত সখী চিত্ৰলেখা ৷ ]

চিত্ৰলেখা :-   সখীৰ কামনাবোৰে

                        ৰই ৰই অন্তৰত মোৰ

                        ভূমুকি মাৰিছে ৷আঘাতত

                        তাৰ, শিয়ঁৰি উঠিছে মোৰ

                        হৃদয়ৰ শত ব্যাকুলত ৷

                        কোন নজনাৰ ফালে, কি ৰহস্যৰ

                        ফালে, যাব খোজা হিয়া ?

                        সৃষ্টিৰ আদিৰে পৰা অনন্ত

                        কাললে’, যতবোৰ সৌন্দৰ্য্যৰ

                        নিমাতী প্ৰতিমা.... ফুলি উঠি

                        নিৰৱে হিয়াত, জগালেহি

                        কিহৰ প্ৰেৰণা ?

                        কোন দিনা, মানসৰ পূৰ্ণিমাৰ

                        জোনালী নিশাত, মিলিব, মিলিব

                        মোৰ অনন্ত বাসনা সৃষ্টিৰ ই

                        ৰহস্যৰ স’তে, মাৰ যাব হিয়াৰ

                        বিননি সেই মহা শূইনৰ

                        প্ৰতি স্তৰে স্তৰে !

                        অতৃপ্ত নহয় বাসনাতো

                        মোৰ ! তৃপ্ত, তৃপ্ত ই যে

                        পূৰণ মাত্ৰায়... তথাপিও

                        প্ৰাণ মোৰ কিয় বিয়াকুল

                        অনন্ত বাসনা লৈ হিয়াৰ

                        মাজত ?

                        ফুলিছে সহস্ৰ ফুল কত

                        যুগ ধৰি, গাবহি

                        অনন্ত কাল কুলিয়ে অমিয়া,

                        বিলাব সৌৰভ ফুলি শত ফুলকলি,

                        তথাপিতো নহব যে শেষ

                        অতৃপ্ত হিয়াৰ মোৰ সৌন্দৰ্য্য-সাধনা  !

                        সঙ্গীতৰ সহস্ৰ কুঁৱৰী বিলাব

                        সঙ্গীত-মৌ শত যুগ ধৰি,

                        প্ৰেমৰ কুঁৱৰীসৱে কত

                        অভিনয় কৰি যাব কত

                        কাল ধৰি ; কিন্তু তথাপি

                        হিয়াৰ মোৰ অতৃপ্ত বাসনা

                        নহব, নহব শেষ, আকুলতা

                        থাকিব প্ৰাণত ৷ ক’ত এই

                        বাসনাৰ শেষ ?

                        কত শত শিলাকুটি নিৰ্ম্মিব

                        পুতলা, কত শত চিত্ৰলেখা

                        তুলিব আগেদি ফুটাব

                        সুন্দৰ মূৰ্ত্তি নোহোৱা-

                        নোপজা ৷ কল্পনাৰ

                        সিপাৰৰ হে চিৰসুন্দৰ !

                        কোন তুমি যুগমীয়া

                        সৌন্দৰ্য্যৰ নিমাত দেৱতা ?

                        ব্যৰ্থ হেৰা, ব্যৰ্থ হেৰা তোমাৰ

                        নিৰ্ম্মান, এই বিশ্বসংসাৰৰ

                        ভাগ্যবিধাতা, বৃথা দেখোঁ

                        নিৰ্ম্মান তোমাৰ ৷ নুফুটিল সেই

                        মূৰ্ত্তি সৌন্দৰ্য্যতো চৰা তোমাৰ

                        তুলিব, বিচাৰি ফুৰিছে যাক

                        সৌন্দৰ্য্য-প্ৰেয়সী এই

                        বিয়াকুল হিয়া ৷

                        শত সৃষ্ট সুন্দৰৰ,

                        শত শত মদনৰ

                        আনি ৰূপ, পাৰিবানে

                        হে বিশ্ববিধাতা, নিৰ্ম্মাণিব,

                        মূৰ্ত্তখনি বিচাৰিছে যাক

আজি চিত্ৰৰ হিয়াই ?

নোৱাৰিবা, নোৱাৰিবা

নিচুকাব মোক, তোমাৰেই

কল্পনাৰ অতীতৰে গঢ়া,

অনন্ত অতৃপ্ত বাসনাৰে ভৰা

চিৰ বিয়াকুল এই মানৱীৰ হিয়া ৷

            [চিত্ৰ কিছু বেলি বিমনা হৈ থাকে ৷ তাৰ পিছত গায় ৷]

কোন সুন্দৰ তুমি, কল্পনা পাৰত মোৰ

          বজোৱা অমিয়া বীণ ?

চিৰ অতৃপ্তিৰ বাসনা হিয়াৰ

          যাবনে তোমাৰ সুৰতে লীন ?

বাজিছে তোমাৰ সেই বীণখনি

          কিনো নজনা সুৰে

কত লক্ষ কোটি ৰাগ ৰাগিনীৰ স্পন্দন আহি

          চৌপাশে মোৰ উৰে ৷

             

                                                                           (সিপিঠিত)

[ইউনিক’ড ৰূপান্তৰ : দিগন্ত শইকীয়া]