মৌন মোৰ ৰুগীয়া মাই মৰণৰ ক্ষণ গণিছে
শয্যাপাশত মোক দেখি আজি, শেতা হাঁহি এটি হাঁহিছে ।
দেহাত শকতি নাই, মুখতো নুফুটে ভাষা
বৰমইনাক কাষতে দেখি, বহু যেন পালে আশা ।
নীৰব অশ্রুৰ ভাষাৰেই আজি, কিবা ক’ব খুজিছে –
শান্তিপ্রিয়া আছিল মা, শান্তিবিহীনা হ’ল
তাআনিৰ সেই লাৱনী মুখনিৰ, ৰহণ কেনিবা গ’ল ।
মা আৰু মোৰ মাজত কিয় কালমৃত্যুৱে নাচিছে –
গর্ভদায়িনী জীৱনদায়িনী মা মোৰ মৰমৰ
তথাপি একোকে কৰিব নোৱাৰোঁ, আমি অসহায় বৰ ।
জীৱনে যেন মৰণৰ স’তে শেষ সংগ্রাম কৰিছে –
আজি মা যেন, মোৰেই শিশু, ময়ে যেন নিৰাপত্তা
মাতৃপুত্র দুয়োৰে যেন, একে হ’ব খোজে সত্তা ।
মোৰ বাহুতেই মাই যেন আজি স্নিগ্ধ শান্তি লভিছে –
মৌন নিশা, মৌন ক্ষণ, মৌন আর্ত্তনাদ
মা মৌন, মৌন মই, মনজগত বিষাদ ।
আত্মাই যেন পৰমাত্মাত বিলীন হ’ব খুজিছে –
কত প্রেয়সী আহিল গ’ল, কত তোষামোদকাৰী
কত শতৰুৱে বন্ধু ৰূপেৰে জোকাৰিলে তৰবাৰী ।
মাৰ দৰে জানো প্রাণৰ বন্ধু, এই পৃথিৱীত আছে –
মাই সৰুতে শিকোৱা গীত, ময়ে এফাকি গাওঁ
তাকে শুনি মা নিদ্রা গ’লে, মুখনি ভালকে চাওঁ ।
এই জীৱনত মাই মোৰ গীত, শেষৰবাৰলে’ শুনিছে –
দূৰ দূৰণিৰপৰা আহি মই মাৰ হাতখন পিহিছোঁ
মোৰ চকুলোৰে মাৰ কপালত, মৰমৰ ৰেখা আঁকিছোঁ ।
মাৰ অশ্রুৰ আশিষধাৰা, মোৰ গালে-মুখে লাগিছে
দেহাৰ মোহ এৰি মাই যেন, মুকতিৰ দয়া মাগিছে - ।
মৌন মোৰ ৰুগীয়া মাই মৰণৰ ক্ষণ গণিছে
শয্যাপাশত মোক দেখি আজি, শেতা হাঁহি এটি হাঁহিছে ।
(ইউনিক'ডীয় ৰূপান্তৰ → স্যামন্ত কুমাৰ গোস্বামী)
No comments:
Post a Comment