মা, আজি মই
সপোন দেখিলোঁ মা
জক্মকীয়া সপোন এটা মা
বেলি সপোনত অহা দেখিছোঁ মা
সঁচাকৈয়ে মা !
দেউতা বহা চকীখনত মই
বহি বহি চাই আছিলোঁ
খিলিকিয়েদি
ৰঙা বেলি্টোলে’ ৷
গধুলি মা বেলিটো যে
ইমান ৰঙা পৰে,
গাৰপৰা তাৰ
সোণ সৰে
ৰূপ সৰে
বালিছন্দা সৰে,
বৰষুণৰ দৰে
ঝৰ্ঝৰ্ কৰে;
গাৰপৰা তাৰ...
জিলিক্জালাক্
বহুত পোহৰ সৰে ৷
চাই থাকোঁতেই দেখা বেলিটো
তললে’ সোমাই গ’ল,
ঘৰটো
আন্ধাৰ হ’ল ৷
জোনটো নোলাল
তৰাও নোলাল
আকাশত বেলিও নুমাল;
মা, তই জ্বলোৱা
মম্বাতিটোও
নুমাই
থাকিল...
জ্বলি
জ্বলি
গলি
গলি
ঢুকাল
পুৰি পুৰি...
আন্ধাৰত মই থাকোঁতেই
দেখিলোঁ দেখোন পুৱা বেলিটো
আকউ আহিল ঘুৰি ৷
বেলিটো আহিল
আমাৰ ঘৰৰ
খিলিকিমুখলৈ,
তাক দেখি মই
একে লৰেই
গলোঁ আঁতৰলৈ ৷
বেলিটো সোমাল খিলিকিয়েদি
দেউতা বহা
চকীখনত বহি,
দেউতাৰ সৌ কবিতা-বহীত,
খচ্খচ্কৈ
বহুত কৰিলে চহী ৷
দেউতাৰ সৌ কবিতাবিলাক
মেলি মেলি চালে,
তাৰে এটা গান উলিয়াই
গুণগুণকৈ
আপুনিয়েই গালে ৷
মা ! তাৰ পিছত মোলৈ চাই
মোক মাতিলে মূৰ দুপিয়াই
মই কলোঁ ...নাযাওঁ,
কিয় বুলি মোক সুধিলত মই
কলোঁ-
মই তোক যে চিনি নাপাওঁ ৷
আৰি ক’লোঁ
দেউতাৰ আগত
কৈ দিম ৰবি
দেউতাৰ বহীত অঁকা বুলি...
তেতিয়া মজা পাবি ৷
মা ! তেতিয়া সি হাঁহিলে...
মিচিকিয়াই,
হাঁহি মাৰোঁতে ধুনীয়া ধুনীয়া
ফুলজাৰী ওলায় ৷
ক’ৰবাৰপৰা
সোণৰ থালত
আৰু ৰূপৰ এখন পদুম পাতত
সাত বৰণৰ বহুত মিঠাই
দিলে উলিয়াই ৷
ৰঙা মিঠাই, নীলা মিঠাই
সন্দেশ হালধীয়া ৷
মিঠাই দেখি গ’লো্ৰ
কাষলৈ
সি চুমা খাই মোৰ কপালত
তুলি ললে মা
তাৰ কোলালৈ ৷
তেতিয়া মিঠাই খালোঁ
তাক খুপ্ ভাল পালোঁ ৷
সি ক’লে
মোক...
দেউতাক কবি
কেলে আহিছিল ৰবি...
আৰু তয়ো সোণ
ভালকৈ পঢ়ি
মহাবিজ্ঞানী হবি ৷
এনেতে কুকুৰাই মাতিলে
যেতিয়া....
সি ঘপৰাই উঠিলে তেতিয়া
.
.. মোক মা নমাই থৈ
চুমা এটা খাই
উৰা মাৰি গ’ল
পূবৰ পিনেদি
ওলাবলৈ ৷
হয়নে নহয় মা !
সেইটো আকাশত
ওলাই আছেহি
সেইটো চা ৷
[জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাদেৱে ৰচা শিশু-কবিতা]
[ইউনিক’ড ৰূপান্তৰ: দিগন্ত শইকীয়া]
+++++++++++++++++++++
No comments:
Post a Comment