অজেয় মোৰ ধুনীয়া সপোন (মোৰ অজেয় সপোন)

 অজেয়... মোৰ ধুনীয়া সপোন

          ফুৰে কাঁইটীয়া বনত

ৰঙা তেজৰ মণি-মুকুতা অৰুণ ৰঙা

                             বৰণৰ উজলি জ্বলে

          কাঁইটে ফুটা, জেঙে বিন্ধা

                   পদুম চৰণত ৷

তাই এই দিঠকৰ

          মুখত সানে

                   সোণ পোহৰৰ গুৰি

আপচু এই বাস্তৱতেই

          ৰূপান্তৰৰ মন্ত্ৰ শুনাই, ন পোহৰৰ বন্তি জ্বলাই

                   ফুৰে উৰি উৰি ৷

দুখ-বেজাৰৰ গাঁৱে গাঁৱে

তাই আনন্দৰ, নৱজীৱনৰ, নেদেখা দিনৰ

                   আগবতৰা কয়

          নতুন দিনৰ ন ছোৱালী

                   আঁকোৱালী লয় ৷

তাইৰ কাষলৈ আহি, মাতে হাঁহি হাঁহি

তাইৰ শৰাইত থকা, ন সেন্দুৰৰ ফোঁটটো পিন্ধি

                   তাইক চুমা খাই, সখী পতাই

তাইৰ নাচোন বাগোন দেখি

                   ভোল যায় যত

                   পোহৰ যাত্ৰী দল

          আন্ধাৰৰ ব্যাধে

                   তাইক শৰ কৰি

                             ভাঙি দিয়ে সমদল ৷

তেজেৰে ৰাঙলী

          ক্ষত বিক্ষতা

                   মোৰ সপোনে

                             মোৰ বুকুলৈ আহে,

                                      কোলাত বহি

                             কথা কয় লাহে লাহে

                    উচুপি উচুপি

                             ফেঁকুৰি ফেঁকুৰি

          মোৰ মুখলৈ চায়

                   এই পৃথিৱীত শিল্পী আত্মা

                             দেখো পাবলৈ নাই ৷

তাইৰ গাৰ তেজ মোৰ চকুলোৰে

          মইয়েই দিওঁ

                   আলফুলকৈ ধুৱায় ৷

দুৰ্নিবাৰ সৌ নৱ কিৰণৰ

          জন ভৱিস্যৰ

                   আগমনিৰ

নেপূৰৰ ধ্বনি শুনি

পঢ়ি শুনাওঁ কালবিজয়ী

          তাইৰে সোৱৰণী

পিয়াই পিয়াই

          অগ্নি সজীৱনী ৷

শত ব্যাধৰ শৰ সন্ধান

          ব্যৰ্থ কৰি তাই

ব্যাধৰ পৃথিৱী ভাঙি চূৰমাৰ কৰি

          শিল্পিৰ এক সোণালী পৃথিৱী

                   গঢ়িবলৈ

          মোৰ সপোন বিশ্বকে জগায় ৷

মোৰ ই সপোন-মুগ্ধ সংগ্ৰামী সতীৰ্থ

          তোৰে মোৰে আলোকৰে যাত্ৰা অব্যৰ্থ ৷৷

[জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাদেৱে ৰচা গীত, (২৪/০৯/১৯৪৯) ]

[ইউনিক’ড ৰূপান্তৰ:  দিগন্ত শইকীয়া]