দুখীয়াৰ চোতালেদি

দুখীয়াৰ চোতালেদি

            পোহৰৰ বীণ বাই

            ব’হাগী কোঁৱৰটি যায়

হজুৱাৰ বনুৱাৰ

            দুসাজি নিমিলাৰ

বুকুত ন সপোনৰ

            জুইয়ে জ্বলাই ৷

বীণৰে কান্দোনত

                        ৰৈ ৰৈ উচুপে

            অজলাৰ

            নিচলাৰ শোক

জোঁকাৰত শিয়ঁৰে

            যাউতী যুগৰে

                        পেটৰে মনৰে ভোক ৷

মোক অতদিনে আভুৱাভাৰিলে

                        মিছাৰ মায়াজালে তৰি

মিছাক সঁচা বুলি

                        নিজক দিলোঁ পঘা জৰী ৷

যুগৰ মিচিকিয়া হাঁহিত

                        ভোলে গৈ                     

                                    মিছাক সঁচা বুলি মানি

অতদিনে ধৰি

                        ৰৈয়ে চাই থাকিলোঁ

                        কাঢ়ি খোৱা মোৰ

                                    নিজে ৰন্ধা ভাতে-পানী ৷

পোহৰৰ দেশৰে ব’ৰাগী কোঁৱৰ ঐ

            বীণৰে ভূঁইকপ কৰ

ভাগি য’ক ভাগি য’ক, বুলি হৈ উৰি য’ক,

                                    যতবোৰ মিছাৰে

            ভুৱাৰে সজোৱা ছলাহীৰে বৰে ঘৰ ৷৷

(জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাদেৱে ৰচা গীত)

(ইউনিক’ড ৰূপান্তৰ:  দিগন্ত শইকীয়া)