প্রতি নেত্র
অশ্রুসিক্ত মৃগই বিনায়
যায় যায় পতিগৃহে
শকুন্তলা আই ,
পিতৃদেৱৰ
কন্যা-বিৰহ
চিত্ত ভাগি পৰে
সখীসৱৰ সূখৰ
আকাশ
এন্ধাৰে আৱৰে
তপোবনৰ মনোবনত
আশাৰ কুসুম নাই
৷
লতাৰ জীৱন
আম্রতৰুৰ সঙ্গ চিৰদিনৰ প্রথা
গৈ থাকাঁ আই
তোমাৰ পথত
পিচলৈ নেচাই ,
তোমাৰ বাটৰ ধুলি
যেন
পদুম-পৰাগ হয়
নিৰাপদে যোৱাঁ
মোৰ আই
পতিগ্রহলৈ
অশ্রু মচাঁ , নহ’লে যে
পথ দেখা নেপায়
৷
(থিয়েটাৰৰ নাটক: শকুন্তলা, ১৯৮৪ চন)
(ভূপেন
হাজৰিকাদেৱৰ কন্ঠেৰে নিগৰিত গীত)
(ইউনিক'ডীয়
ৰূপান্তৰ - দিগন্ত শইকীয়া)
No comments:
Post a Comment