এ’ জীৱন নদীৰ কতনা মোহনা

এ’ জীৱন নদীৰ কতনা মোহনা

কোনটো দিশেৰে ঘাট

এ’ ক’তেনো পামগৈ মৰমৰে ভৰে

এষাৰি আপোন মাতে, মোৰ বান্ধ ঐ

চিনাই নিদিয়াঁনে বাট ?

সঁচা সোণৰ মৰম যাচি যাচি পালোঁ

শোকেৰে জীৱনটো জোৰা

কাঁচৰে মোলতে সোণবোৰ বিকিলোঁ

কিনো কপালখনো পোৰা ৷

বেহা হেৰুৱালোঁ ভুৱা হাট বেহালোঁ

চিনাই নিদিয়ানে বাট ?

“এমন ৰসেৰ নদীতে সই গো

ডুব দিলাম না;

নদীৰ কুলে কুলে

ঘৰে বেড়াই কূলে কূলে

পাইনা ঘাটেৰ ঠিকানা ৷”

আলহীঘৰটি জিৰণীয়া ঘৰে

ডুদিনীয়া ক্ষণিকৰ

সিও যে হয়গৈ আপোনাৰে ঘৰে

ওৰেটি জীৱনৰ ৷

চেনেহ ঢালি ঢালি ল’লো আঁকোৱালি

চিনাই পৰি যায় শাঁত

চিনাই নিদিয়ানে বাট ?

“নিত্য ঘাটে স্নান কৰিতাম

জলেৰ ছায়াম ছুই গ’

দেখতাম না ঘৰ,

জলে নামি নামি

নামি ব’লে ,নামি নামি

পৰাণ ভয়ে নামিনা সইগো

ডুব দিলাম না ৷”

চনকা মনটি বৰ আদৰুৱা

ঠনুকাই ঠুনুকাই ভাগে

অচিন ভাবৰে নিঠৰুৱা জীৱ

ঘনে ঘনে আউল লাগে ৷

নিশাৰে সপোনটি নুবুজা মায়া যেন

নেপাওঁ সপোনটি নুবুজা মায়া যেন

নেপাওঁ দেখোঁ তাৰে আঁত

চিনাই নিদিয়ানে বাট ?

(কথাছবি: পলাশৰ ৰং, ১৯৭৬ চন)

(ইউনিক'ডীয় ৰূপান্তৰ - দিগন্ত শইকীয়া)