ভাবিছিলো তুমি হাত মেলিলেই

ভাবিছিলো তুমি হাত মেলিলেই

বিশাল আকাশ পাবা

হয়তো তুমি পোৱা নোপোৱাৰ

দোমোজাত পৰি ৰ’বা

পায়ো হেৰুওৱাৰ অনুভুতিখিনি

কলিজাত সাঁচি থ’বা

সোঁৱৰণী মোৰ যিকণ পালা

তাকেই সাৱটি ল”বা
সেই সোঁৱৰণী বুকুতেই তুমি
গুপুতেই সাঁচি থবা 

ভাবিছিলো তুমি হাত মেলিলেই

বিশাল আকাশ পাবা

-

তৰু তৃণে হাঁহি নাচিছিলে কত

সেউজ সাজেৰে সাজি

তৰু তৃণে জানো সলাব বাগৰ

নঙঠা ডালেৰে আজি

শুকান নদীৰ শুনি হাহাকাৰ

ডাৱৰে উঠিব গাজি

সেমেকা চকুত অশ্রু নমাব

অতীতৰ সুৰ বাজি

সেই সুৰধ্বনি মৌনতাৰেই

বুকুতেই সাঁচি থ’বা 

ভাবিছিলো তুমি হাত মেলিলেই

বিশাল আকাশ পাবা-

জীৱন এটি সাঁথৰ  মাথোঁ

অৰ্থ ভঙাহে টান

হাঁহিব খুজিলেই কিহবাই যেন

ত্রাসতে কঁপায় প্রাণ

কতনো অপ্রকাশিত

বেদনাৰ আহে বান

বানৰ জোৱাৰে ছিঙি ভাঙি নিয়ে

যত মান অভিমান

অভিমানখিনি অভিনয়ৰেই

লুকুৱাই তুমি থ’বা 

ভাবিছিলো তুমি হাত মেলিলেই

বিশাল আকাশ পাবা-

মানা বা নেমানা কিছু কথা যেন

হঠাতেই ঘটি যায়

নেমানোঁ বোলিও নোৱাৰাঁ থাকিব

তুমি যেন নিৰুপায়

প্রতিদিনে কত ঘটনা ঘটে

অচিন আঘাত পায়,

সময়ৰ এটি গুণ আছে ←২

ই আঘাত শুকুৱায় ←২

ধৈৰ্য্যখিনি নিৰ্ভীকভাৱেই

বুকুতেই পুহি থ’বা.... ।।

(কথাছবি: ময়ুৰী , ১৯৮৬,বালিকটা)

(ভূপেন হাজৰিকাদেৱৰ কন্ঠেৰে নিগৰিত গীত)

(ইউনিক'ডীয় ৰূপান্তৰ - দিগন্ত শইকীয়া)