মণিৰাম দেৱানৰ গীত , ফেঁচায়ে কৰিলে ছিঁউ

ফেঁচায়ে কৰিলে ছিঁউ, মোৰ দেউতা

ফেঁচায়ে কৰিলে ছিঁউ ৷

মণিৰাম দেৱানক ফাঁচী দি মাৰিলে

আকাশে উৰি গ’ল জিউ ৷৷

মণিৰামক মাৰিলে আঁৰ কাপোৰ তৰিলে

ওপৰে বগালে চিলা

মণিৰামৰ কামে কাজ কৰিব লাগিলে

আজি হাতে হাতে মিলা ৷৷

এ চান্দও লৰিছে, সূৰুযও লৰিছে

লৰিল বসুমতী আই ৷

এ বাৰপাল বনুৱাই খেদিব লাগিছে

মণিৰামৰ কিনো বিলাই ?

আজি কি বাৰে গুৰু বৃহস্পতি

কালি কি বাৰে শুকুৰ ৷

মণিৰাম দেৱানৰ অমঙ্গল মিলিল ঐ

চালতে বগালে কুকুৰ ৷৷

হে ৰৈনো ৰৈ কান্দিলে বৃন্দাবনী গাভৰু

তামৰ ঘৰৰ মুধলৈ চায় ৷

তামৰ ঘৰত আছে দেও স্বামী নাইকীয়া

কোনে নিলে মণিৰামৰ পায় ?

এ চম্পাৱতী আইদেউৰ সেন্দুৰ মচে খালে

ঘনে সোঁহাত লৰে ৷

কাউৰীয়ে ৰমলিয়াই ফেঁচাই কুৰুলিয়াই

সপোনত আগ দাঁত লৰে ৷৷

(কথাছবি: মণিৰাম দেৱাল , ১৯৬৩ চন)

(ভূপেন হাজৰিকাদেৱৰ গীত)

(ইউনিক'ডীয় ৰূপান্তৰ - দিগন্ত শইকীয়া)